Parę dni temu mogliśmy obchodzić aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Powstania Warszawskiego. Jak wiemy z historii Polski, była to wówczas największa akcja zbrojna podziemia w Europie, przez Niemców okupowanej. Z uwagi na decyzję Dowódcy AK gen. Tadeusza Komorowskiego, zaczęła się pierwszego sierpnia 1944 r. Przez kolejne 63 dni powstańcy toczyli bitwę, której to ideą była Polska niepodległa, wolna od wojennych działań niemieckich a także sowieckiej przewagi. Na podstawie szacunków, ok. 16 tys. osób zostało zabitych podczas walki o stolicę, natomiast rannych było 25 tys. osób, a wśród nich więcej niż 6 tysięcy ciężko rannych. Mało tego, około 30 % osób, które w okresie Powstania Warszawskiego poniosły śmierć, to ofiary mordów przeprowadzanych przez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Nie ulega kwestii, że największe wzmożenie rzezi na ludziach nastąpiło w czasie 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - kiedy wszedł w życie rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.

Niestety, mimo bezgranicznego poświęcenia oraz nadzwyczajnego bohaterstwa żołnierzy AK, i "zwykłych" cywili - Powstanie nie udało się. Mimo tego, bezsprzecznie należy dbać o pamięć a także odwagę osób angażujących się w walkach i oddać im zwyczajny szacunek, gdyż przecież dzielnie toczyli walkę o godność i wolność człowieka. Dlatego też warto nie tylko w ten jedyny dzień w trakcie całego roku, ale też nieco częściej zatrzymać się na moment w tym pędzie życia codziennego i przemyśleć to, jak dużo wyrzeczeń i poświęceń musieli znosić ludzie w tych trudnych czasach i w jak bohaterski sposób udowadniali swoją odwagę, heroizm, determinację oraz chęć jednoczenia się. Współcześnie łatwo jest niesłusznie oceniać tamtych ludzi, jednak nie zapominajmy o tym, że żyli oni w zdecydowanie innych realiach niż my. Warto również obeznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej szczegółów, które są równie istotne i potrafią zmienić nasze myślenie niemalże diametralnie. Pokażmy swoją empatię a także respekt.